Zesendertig tinten grijs

Onlangs werd ik bevangen door het besef dat ik deel uit ben gaan maken van het bejaardenkorps. Ik wil het niet en ik verzet me er heftig tegen, maar ik kan er niet meer omheen..!!… Ik heb alle kenmerken die een bejaarde een bejaarde maken, dus vluchten kan niet meer, ik zou niet weten hoe en waar naartoe. Een liedje van Annie M.G Schmidt en Harrie Bannink uit de musical ‘En nu naar bed,’ wie kent ze nog, vermoedelijk alleen de bejaarden….. Het heeft zich als een oorwurm in mijn hoofd genesteld.

Wij zijn weer op stap met zo’n groepsreis volgens het concept van dat programma ‘We zijn er bijna’. U kent dat vast wel van omroep Max waarbij het uitdraaien van de caravanpootjes al verheven wordt al ware het een olympische prestatie. En ja, het vooroordeel van dat programma klopt, het zijn allemaal bejaarden, op een enkeling na dan, maar die schuren er al lekker tegenaan. Zesendertig stuks, allemaal grijs en in verschillende tinten. Oké, een enkeling nog niet helemaal, maar dat komt dan vrijwel zeker uit een potje…. Maar afgezien daarvan of hoe dan ook, allemaal prachtige mensen met wie we het reuzegezellig hebben..!!. Komt misschien omdat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Nee niet die van de ‘Zonnebloem,’ zo erg is het ‘nog’ niet…

Zo was het tijdens een bustrip naar de stad weer eens duidelijk hoeveel tijd een bejaarde nodig heeft om de benodigde informatie te verwerken voor het kopen van een dagkaart, en we waren met z’n tienen hé... Het rijschema van de chauffeur moet hierdoor wel vertraging hebben opgelopen. En voor we het eens waren met welke bus en vanaf welke halte we weer terug moesten….. Het scheelde maar een haar of we waren niet terug, maar verder gegaan met een bus die hetzelfde nummer had, maar die vanuit de verkeerde richting kwam. We hadden eerder op de ommezijde van het reisschema moeten kijken.

Zo ook even over het geheugen, vooral dat van de korte termijn; na een paar dagen waren er al sleutels, rijbewijzen, paspoorten of portemonnees kwijt die later opgeborgen bleken te zijn op plaatsen die waren vergeten. En ikzelf dus ook hé, tot 2 keer toe waarbij ik ze op dezelfde plek heb teruggevonden…

Of de afname van de motoriek, ofwel dat bepaalde bewegingen niet meer lukken. Tijdens een vaartrip met rubberboten bijvoorbeeld kostte zowel het instappen als het uitstappen meer moeite dan de vaartocht zelf, die overigens ook niet geheel vlekkeloos verliep. Ik heb daar niet aan meegedaan, enerzijds omdat ik mijn motorische vaardigheden liever voor mezelf hou, anderzijds omdat ik de film de ‘Titanic’ heb gezien.

Oow en dan de rijroute naar een volgende camping die door de organisatie zorgvuldig is uitgedacht en de dag van te voren zeer uitgebreid wordt besproken. De uitleg daarvan duurt bijna langer dan de reis zelf, maar tot nog toe is er nog niemand geweest die deze foutloos heeft kunnen volgen…

En dan denk ik ineens aan mijn dochter die laatst bij de Albert Heijn opperde of het wellicht een goed idee was om een aparte kassa te reserveren voor bejaarden….

Menu