We zijn er bijna

Het is vakantie en wij zijn na een paar reisdagen met ons sleurhutje aanbeland in Italië aan de rand van het Gardameer. We hebben ons aangesloten bij zo’n ‘we zijn er bijna club,’ u kent vast dat televisieprogramma wel van Omroep Max, waarin Martine van Os alle bewegingsmomenten zoals het uitdraaien van de caravanpootjes of de jeu de boules competitie tot ongekende hoogte weet te brengen alsof het de olympische spelen betreft. We hebben straks de kennismaking met de andere leden van de groep, alsook met Martine die bij ons Erika heet en getrouwd is met Peter.

De kennismaking is inmiddels net achter de natte rug. Het was gezellig en het lijkt een leuke groep, maar het was en is -ook terwijl ik deze alinea schrijf- al de gehele dag, bloedverziekend heet. Nog niet de minste beweging was nodig om het transpiratievocht te laten stromen alsof we met z’n allen een dichtbegroeide hectare bos met botte bijlen hadden omgehakt. Gek eigenlijk, dat je verlangt naar een sauna om af te koelen…

Twee dagen later komt bij Pisa de regen met bakken uit de lucht, na de tropische hitte nu ook de tropische buien. Enkelen van ons stonden binnen een half uurtje na aankomst al heel mooi vlakbij het water, iets wat normaal gesproken idyllische gevoelens omhoog brengt, nu echter reden om het hutje weg te trekken omdat het opstapje voor de deur wel veel gelijkenis ging vertonen met een aanlegsteiger. Overal ontstonden modderpoelen en de camping begon langzaamaan trekken te vertonen van een moerasgebied. Ik kon mij ook niet aan de indruk onttrekken dat zelfs de beroemde toren een beetje verder was verzakt….

Ondertussen is het alweer dag 14 en is de weersgesteldheid al enige dagen genormaliseerd tot dat wat je tijdens de augustusmaand in Italië mag verwachten, elke dag een stralend zonnetje. Via een camping aan het Trasimeense Meer staan we nu op een camping, zo’n kilometer of 20 vanaf het sprookjesachtige Florence, dat de afgelopen dagen door de meesten van ons is bezocht.

De groep heeft zich inmiddels ontwikkeld tot een gezellig, maar volgens één van de leden ook een zigeunerachtig, geheel. Dat wil zeggen dat we bij aankomst op de huidige camping in een kring wilden gaan staan, iets wat zigeuners kennelijk ook doen. Het kwam op als kakken en pas nadat enkelen al hun positie hadden ingenomen volgens de lotingplaatsing en instructies van Martine. Het gaf wat gemor, voornamelijk van de movers en boormachines omdat ook de pootjes weer in moesten worden gedraaid, de echte Martine zou er haar vingers bij aflikken… Maar het resultaat mag er zijn, zelfs Tata Mirando met zijn zigeunerorkest klonk tijdens de gezamenlijke BBQ uit de speaker.

We zijn er bijna, ‘helaas’ moet ik zeggen. Het is net als met het televisieprogramma, als je eindelijk weet hoe iedereen heet en welke eigen aardigheden hij of zij inbrengt, is het bijna afgelopen. Morgen naar de volgende camping en dan nog de laatste. Nog 3 dagen en dan alweer naar huis.

Ik ga het missen, en ik begrijp die zigeuners inmiddels wel….

Menu