Vakantiestress

Sinds ik met pensioen ben, probeer ik elke vorm van stress te vermijden. Ik heb mijn portie wel gehad, alhoewel de term stress wel erg makkelijk en snel wordt gebruikt als je het gewoon een beetje druk hebt. Volgens een artikel dat ik laatst heb gelezen, beïnvloedt stress je vooral in het reguleren van je denkpatroon, emoties en gedrag waardoor het je functioneren aantast. Dat is mij slechts maar enkele keren en kort overkomen. Eigenlijk had ik gewoon altijd wat te doen, slechts soms schreeuwden prioriteiten onderling om voorrang.

Toch probeer ik dat nu zoveel mogelijk te vermijden, altijd wat te doen is leuk, maar een beetje druk is al de grens. Dat zijn de genoegens van de pensionering. Zelfs de vakantiestress gaat nu aan onze deur voorbij, alhoewel…. Of wij de dag vooraf aan het vertrek van onze dochter op de kleinkinderen willen passen, dan kunnen zij rustig de caravan inpakken en hebben ze de handen vrij. De volgende ochtend willen ze vroeg vertrekken en er moet nog zoveel geregeld worden. Natuurlijk doen we dat en we moeten een beetje grinniken om al die drukte vooraf, die wij van vroeger overigens wel herkennen.

Voor ons is er geen noodzaak meer voor een afgebakende tijdsperiode waarin de vakantie geconsumeerd dient te worden; we gaan wanneer we willen en hoe lang we willen. Een behoefte aan rust is er niet meer. De kwaliteit van ons dagelijks bestaan en de hoeveelheid ontspanning die wij daarin ervaren maken een vakantie eigenlijk overbodig. Wij doen het nog slechts omdat we het leuk vinden.

Het is trouwens maar zeer de vraag of een vakantie altijd de ontspanning geeft waarnaar wij zo verlangen. Ik kan me de files in de verzengende Franse hitte nog herinneren en de campings die al vol waren, omdat wij daardoor te laat aankwamen. De nachten op een parkeerplaats met urinelucht omdat er zwervers tegen de caravan stonden te pissen. De golf die de benen onder ons lichaam wegsloeg toen ik met onze dochter aan de hand tot net onder de knie in zee stond; ik was haar maar 30 seconden kwijt maar het voelde als een uur. Het zand dat dagen later nog in haar ooghoeken verscheen en het bezoek aan de arts waarbij je in een vreemde taal moest uitleggen wat er was gebeurd en waarvoor je kwam. Of de zalf die je nodig had uit de apotheek om de aambeien, waar je al maanden geen last meer van had, te beteugelen. Wij hadden geen Google Translate hé, slechts een stoffig woordenboekje van de mavo nog. Ik kan me ook het rode hoofd van de assistente nog herinneren toen ik bij wijze van grap aan haar vroeg of ze het erop wilde smeren. Je probeert er de humor dan maar weer in te houden.

Of die kameel van het circus op de camping die een hap uit je nieuwe voortent nam tijdens de parade om de voorstelling van die avond te promoten en de plensbuien de volgende dag. We hadden dagenlang een mooie plaats aan het water. Ook hier probeerde je het maar weer te redden met humor. Het circus was de volgende dag vertrokken, de buien niet.

Of de nieuwe auto waarmee we voor het eerst op vakantie gingen en die, na dagen te hebben stilgestaan, niet meer wilde starten en opgehaald werd door iemand met de motoriek van Mister Bean. Toen we de auto terugkregen was het startprobleem opgelost en we kregen er gratis een deuk in de deur bij.

Of, ja het is echt waar, die keer dat we ingehaald werden door het wiel van de caravan die we hadden geleend en die, naar achteraf bleek, al jaren verstoken was geweest van enig onderhoud.

Ja wij hebben wat ontspannen tijdens de vakanties, nu ik er nog eens goed over nadenk geloof ik dat ik maar thuis blijf.

Menu