Surrealisme

Laatst naar een reünie geweest dat een lang weekend duurde met allemaal bejaarden. Aankomend bejaarden, laagbejaarden, twijfelbejaarden en zelfs een hoogbejaarde. We hebben vorig jaar allemaal meegedaan met een groepsreis van de ACSI. Ik heb daar al eens eerder over geschreven, volgens het concept van dat suffe televisieprogramma ‘We zijn er bijna’. Wij doen het inmiddels bijna jaarlijks.

Suf programma..? Ja suf programma.!! Met het format dat zich richt op menselijke verhalen -zoals MAX zelf zegt- en dat vorm krijgt door die muts Martine van Os. Martine is zelf getrouwd met een hoogbejaarde, dus weet die menselijke verhalen er als geen ander uit te persen. Over wat er gegeten gaat worden bijvoorbeeld die middag. Dat weet ze met het grootste gemak volledig uit te melken tot de aardappels aan toe die in de disselbak zijn meegesmokkeld uit Nederland. Want ja, de Nederlandse piepers kan een bejaarde niet missen. Of die keer dat ze twee bejaarden interviewde die 60 jaar getrouwd waren en wat dan hun geheim was, nou nou wat een verhaal. Of dat gezever over die vlek die maar niet uit dat hemd wilde, of de suiker die op was. Spannend hoor.!!

Maar iedereen begrijpt toch wel dat dit programma gedirigeerd en geregisseerd wordt om een bepaald vermaak neer te zetten, ter wille van de kijkcijfers; gemiddeld zo’n 1,5 miljoen per aflevering. We zien toch wel dat het theater is? Dat wat de Sesamstraat is voor kinderen, is ‘We zijn er bijna’ voor bejaarden. Met allerlei typetjes en Martine van Os in de rol van Ieniemienie. Naar de Sesamstraat kijken miljoenen kinderen, naar ‘We zijn er bijna’ miljoenen bejaarden en we lachen ons een bult.

Wij bejaarden weten als geen ander dat het programma niet de werkelijkheid is. Dat het surrealistisch is, dus irrationeel, dromerig en absurd en dat de dingen daar niet zijn wat zij lijken te zijn.

Oké, bij Sesamstraat is dat duidelijker, dat zijn poppen. Bij ‘We zijn er bijna’ zijn het bejaarden die een rol spelen. Goed hé van die bejaarden. Echter hebben sommigen dat niet eens door, maar ja dat kun je een bejaarde ook weer niet altijd kwalijk nemen. Zeker niet als Ieniemienie lief naar je kijkt.

Maar even terug naar de reünie, niemand had aardappelen bij zich, we zijn steeds uit eten geweest waarbij er geen aardappel aan te pas kwam. Twee dagen gefietst en geen kleine tochtjes hé. Veel gelachen, biertje erbij of een wijntje. Echter moesten we toch ook wel een vlekje wegwerken, maar niet uit een hemd…

'Schat, staat de Bokma koud’?

Menu