Kiespijn

Ja hoor, de aanloop naar de verkiezingen is ‘weer’ in gang gezet, we moeten er ‘weer’ aan geloven, we gaan ‘weer’ kiezen. Nu al drie keer ‘weer’, het geeft wel aan hoe ik er over denk en er komen er nog een paar. Verkiezingsborden lijken ‘weer’ een strijd om wie de grootste heeft en debatten vervolgens ‘weer’ om wie het beste de ander af kan zeiken. Er wordt ‘weer’ van alles beloofd en voorgespiegeld en ze laten zich ‘weer’ overal zien om handjes te schudden, baby’s te knuffelen en nu echt te luisteren. Ja hoor...

En dan komt het moment waarop je moet gaan stemmen, want je gelooft nog in democratie. Er is immers ooit hard voor gevochten.

Maar dan slaat het toe: de kiespijn. Niet de tandheelkundige soort, al komt die ook voor als je ziet wat sommige partijen in petto hebben, maar de mentale kramp die je voelt als je het stemhokje inloopt. Bij mij voelt stemmen als iets tussen kiezen voor een tandvleesontsteking of een wortelkanaalbehandeling.

Links, rechts, nieuw, oud, radicaal, behoudend... Allemaal zeggen ze dat zij ‘het verschil gaan maken’, maar als kiezer vraag je je vooral af voor wie? Want als starter kun je geen huis kopen, als student kun je niet rondkomen en als werkende word je uitgeknepen door belastingdruk en stijgende prijzen, tenzij je toevallig boven de Balkenende norm zit, dan valt het wel weer mee.

Je klikt door stemwijzers, die allemaal iets anders zeggen. De ene stuurt je naar partij A omdat je duurzaam denkt, de andere naar partij B omdat je ‘nee’ zegt tegen vuurwerk. En dan lees je de partijprogramma’s alsof het gebruiksaanwijzingen zijn van een koffiezetapparaat die van alles kan maar onbegrijpelijk is. Uiteindelijk blijk je koffie te hebben die niet te zuipen is.

Kent u dat sprookje over ‘de kikkerkoning’ van de gebroeders Grimm?

In dit sprookje belooft een prinses van alles aan een lelijke kikker in ruil voor zijn hulp. Ze heeft een gouden bal in een diepe vijver laten vallen en wil graag dat de kikker die er uithaalt voor haar. Dat doet hij, maar eist vervolgens dat ze haar beloftes nakomt. De prinses rent echter gewoon weg zodra ze de bal weer in handen heeft. Haar beloftes bleken dus niet zo veel waard…

Pas als de koning haar dwingt om haar woord te houden krijgt de kikker wat hem toekomt, en als verrassing verandert hij uiteindelijk in een knappe prins (want dat gebeurt natuurlijk met kikkers in sprookjes).

De prinses beloofde van alles, puur voor eigen gewin en kwam haar beloftes niet na zodra het niet meer in haar voordeel was. Pas onder druk van de koning veranderde ze van houding.

Wat zou het lekker zijn als onze koning dat ook eens deed…

Hoe dan ook, je stemt. Niet stemmen voelt immers als opgeven en dat wil je ook niet. Maar je doet het met het gevoel van: ‘nou ja, dit dan maar’, net als wanneer je bij de tandarts mag kiezen tussen boren zonder of met verdoving.

Kiezen in dit land zou weer moeten voelen als een hoopvol moment en niet als een pijnlijke procedure waarna je een strip paracetamol nodig hebt.

Menu