Ik moet plassen

Buiten de deur plassen deed ik vroeger alleen als ik moest, tegenwoordig altijd als ik kan, of ik nou nodig moet of niet, dan is de blaas maar leeg denk ik dan, want als ik wacht tot ik moet en dan niet kan, heb ik een probleem. De kraan van de blaas vertoont namelijk kuren, daar moet eigenlijk een nieuw leertje in, als de spanning te hoog wordt gaat hij lekken….

Vroeger had mijn blaas een kraan die zelfs in een hogedrukreiniger niet zou misstaan. Ik verloor niets en als ik ‘m open draaide verdwenen zelfs de vliegen die in de pot waren gebakken als sneeuw voor de zon. Nu blijft een echte vlieg nog zitten…

’s Nachts moet ik er altijd minstens één keer uit, maar doorgaans red ik het daar niet mee, zeker niet als ik in de loop van de avond (naast de koffie) nog iets gedronken heb. Vaak probeer ik het te negeren, maar dan word ik door die blaasdruk elk kwartier wakker. Dus ga dan uiteindelijk maar, dan is de druk maar van de ketel en kan ik doorslapen.

Alles om me heen wordt slecht, de televisie bijvoorbeeld, een praatprogramma is niet meer te verstaan en het beeld wordt steeds waziger. Ik heb tegenwoordig steeds de ondertiteling aan om te kunnen volgen wat er gezegd wordt en kan zonder een bril ook niet meer goed zien wie nou wat zegt. Geldt trouwens ook voor de radio, die moet ik steeds harder zetten om de muziek nog te kunnen horen, klereding, moet maar eens kijken voor een nieuwe. Ook de lampen in huis worden slecht, het lijkt wel of ze steeds minder licht gaan geven, ik kan er nog amper de krant bij lezen.

Mijn vrouw gaat ook achteruit en begint steeds slechter te praten, dan wijst ze er mij bijvoorbeeld op dat ik weer iets ben vergeten. Ik verstond alleen 'eten' en ik zeg, 'doe maar sperziebonen met een gehaktbal’. Ze heeft moeite met articuleren… Het valt me op dat als ze iets tegen me zegt, ik maar moet gissen wat ze nu eigenlijk bedoelt. Vaak rijmt het; op een avond zei ze, ‘ik ga naar boven, naar de WC’, waar ik begreep, ‘ik ga naar boven ga je mee’. Was ze nog boos ook dat ik achter haar aan ging…. ‘Gelukkig rijmt er niets op keuken’, zei ik nog….

Er werd laatst op het raam geklopt, ik naar de voordeur waarna ik zei dat we een bel hebben. ‘heb ik gedaan meneer’, zei hij fluisterend, ‘wel 3 keer, maar u hoorde het niet, terwijl hij best een herrie maakt'. Toen hij weg was zelf de bel even geprobeerd. Maar het was wat ik al dacht, ik hoorde hem wel, maar heel zachtjes....

Sukkel, met zijn herrie....

Menu