Emotionele Incontinentie

Emoties zijn soms zeer ongemakkelijk en vooral als ze oncontroleerbaar zijn. Ik schaam mij daar wel eens een beetje voor, ik ben namelijk -min of meer- emotioneel incontinent. Als ik iemand zie huilen ga ik mee…. Zo zat ik laatst op de bank naar Emma Kok te luisteren, u kent haar vast wel, dat meisje van 16 jaar die bij André Rieu de sterren van de hemel zong met het liedje ‘Voilá’. Ik verstond er geen zak van, zoals de meesten denk ik, maar ik zag in het publiek mensen met de tranen in hun ogen naar haar luisteren, nou en dan ga ik mee…. Thuis op de bank is dat dan niet zo erg, alleen mijn vrouw kijkt dan nog even op en denkt waarschijnlijk ‘oow daar gaat ie weer’... Maar toen ik laatst tijdens een gesprek een wanhopig verhaal hoorde van een moeder die grote zorgen had om haar zoon en in tranen uitbarstte, ging ik ook mee. En ik vind dat wel eens ongemakkelijk, wat moet die moeder daar mee…??.. Zelfs als ik mijn kleindochter zie afzwemmen voor haar A-diploma ga ik, en dan zeg ik wel eens bij mezelf ‘stel je niet aan,’ maar moet dan wel snel mijn zakdoek even raadplegen…

'Leeftijd is ook een emotie,' zei iemand mij laatst, maar dat is er dan één waarvoor ik mij absoluut niet schaam. Toch lijkt het wel alsof dat nou juist zou moeten…. Er wordt nogal eens naar gevraagd namelijk, en zelfs ook als dit volstrekt niet relevant is. Bijvoorbeeld toen ik mij enige tijd geleden inschreef bij een sportschool, wat maakt mijn leeftijd daar uit dan…??.. Slijten de apparaten dan sneller..??. Ik zou eerder het tegendeel denken…

Of bij het afsluiten van een energiecontract bij een nieuwe provider. Wat maakt het daar uit of je 69 bent of 29..?. Krijg je dan andere energie of zo, of energie die tegen de houdbaarheidsdatum aan zit of trager is..?. Toen ik er naar vroeg werd er gezegd dat ik dan elk jaar een verjaardagscadeautje krijg waarop ik aangaf dat daarvoor toch alleen de datum voldoende was…  Ach ja, die telefoniste kon er ook niets aan doen en als ik het geboortejaar niet aangaf kreeg ze een foutmelding, krijg ikzelf trouwens ook als ik me ergens via internet voor aanmeld.

De volgende stap is leeftijdsdiscriminatie. Een kennis van me die 76 jaar is, wilde onlangs een camper huren in Amerika. Gaat niet, ze hanteren daar een leeftijdsgrens van 75 jaar. Ook hij moest zich toen even ongecontroleerd emotioneel ontlasten. Hij sloeg volledig door, zwaar mopperend en stemverheffend met rode vlekken in z’n nek, maar vooral verwijtend naar de reisorganisatie. Hij had namelijk al het één en ander uitgegeven om deze reis mogelijk te maken.

Deze beperking geldt in de meeste Europese landen overigens niet. Echter kan er wel een verklaring van de huisarts worden vereist waarin de rijvaardigheid wordt bevestigd, of een brief van de verzekeringsmaatschappij met informatie over de schadevrije jaren.

Toevallig kwam ik zojuist een uitspraak tegen van René Diekstra (psycholoog) die ik graag ter afsluiting wil citeren:

Het gaat er niet om hoe oud wij zijn, maar hoe wij oud zijn...

Menu