De geest is uit de fles

In aansluiting op mijn vorige zwam (Zwervers) over het gebrek aan vertrouwen in onze overheid heb ik na zitten denken over wat te doen met stemmen. Ga ik stemmen en op wat dan? En als ik het niet doe, wat dan? En waar komt mijn gebrek aan vertrouwen eigenlijk vandaan? Het komt niet door de inhoud van de programma’s, dat ziet er op papier doorgaans nog wel aardig uit. Nee, het lijkt dan vooral om de uitvoering te gaan. En dan met name de vorm waarin, of het gedrag waarmee. Maar is er meer?

Als ik al ga stemmen weet ik bijvoorbeeld niet of dat op een partij is die iets van doen heeft met een religie, alhoewel die qua gedrag vaak best wel fatsoenlijk ogen, maar soms ook wel erg overdreven willen deugen. Ik ben het gewoon niet altijd eens met de waarden die daarvanuit sturing geven aan een partij en de ideeën waarop zaken dan opgelost moeten worden. Daar heb ik zo mijn opvattingen over, maar dat hindert me verder niet. Nee, het lijkt me vooral te gaan om de omgangsvormen, de persoonlijke aanvallen, het niet nakomen van toezeggingen, het gebrek aan slagvaardigheid en de gladde praatjes.

Ik wil rust, stabiliteit en respect en ik weet ook wel dat dit makkelijker is gezegd dan gedaan, maar doe daar op z’n minst eens een beetje moeite voor denk ik soms.

Misschien moet er eens een handhaver worden geïntroduceerd tijdens de debatten in de Tweede Kamer, iemand die de bevoegdheid heeft om je weg te sturen als je je misdraagt, een beetje zoals op een school. En dan met de mededeling dat hij (of zij) zich de volgende ochtend eerst even moet melden om het gedrag te bespreken voordat die weer wordt toegelaten.

Aan de andere kant zou de aandacht die in de media wordt gegeven aan elk conflict, emotie of snerende uitspraak ook wel een tandje minder kunnen. Ik snap best dat dit meer lezers en kliks trekt dan een gezapig debat, maar het krijgt soms meer aandacht dan de feitelijke inhoud zelf. Sommige politici maken daar ook gebruik van omdat ze weten dat een grote bek of een schoffering hen meer media-aandacht geeft. Het is daarom ook niet zo gek dat de ongeregeldheden groter lijken dan ze zijn. Het is een wisselwerking tussen politici die aandacht zoeken en de media die een conflict belonen met zichtbaarheid; en ik denk dat zij daarmee uiteindelijk ook een bijdrage leveren aan mijn gevoel van wantrouwen. Het lijkt in de media te draaien om politici die in het nieuws willen zijn, terwijl bij hen soms een belangrijk inhoudelijke politieke agenda ontbreekt.

Het verlangen naar rust en respect zou daarom ook door de media wel eens voor een groot deel ingevuld kunnen worden.

Ze moeten misschien eens stoppen met de film- en geluidsopnames die worden gemaakt in de Tweede Kamer, die geven alleen maar voeding aan de media om elk akkefietje op te blazen, of een platform aan populistische schreeuwers in een roep naar aandacht en faam. Het is net een klas pubers, iemand die een grote mond heeft durven te geven tegen de juf is het mannetje en mag bovenop de apenrots zitten.

En waarom moet er bij de beëindiging van een debat een leger aan journalisten klaar staan die er vooral op uit lijken te zijn om de politici tot foute uitspraken te verleiden om dat vervolgens in het nieuws uit te kunnen vergroten. Wat niet zo moeilijk is hé als ze uren bezig zijn geweest. En hen die het lukt zijn dan vervolgens ook weer het mannetje (of vrouwtje).

De geest is uit de fles. Krijgt ‘m er maar weer eens in…

Menu