De engelbewaarder

Vannacht ben ik ten paleize ontboden voor een beoordelingsgesprek met de aartsengel Gabriël naar aanleiding van de vorige inktzwam. Hij was geïrriteerd over mijn uitspraak dat ik het niet altijd eens ben met de religieuze waarden die sturing geven aan een partij en de ideeën waarop zaken dan opgelost moeten worden.

Ik was eigenlijk van plan om te doen alsof mijn neus bloedde, maar die vlieger ging niet op. Midden in de nacht stond ik plotseling voor een lange trap, waarnaast twee gezanten mij maanden naar boven te lopen. Ik kwam in een grote wachtkamer waar nog meer mensen zaten en moest een nummertje trekken. De sfeer deed denken aan die bij een tandarts, de één zat er zelfverzekerd bij, de ander zat er met angst en beven. Het viel me ook op dat de mensen die naar binnen gingen niet altijd weer naar buiten kwamen. Als de volgende aan de beurt was kwam er een engel de wachtkamer in met een lier die een hemels akkoord speelde en het volgende nummertje zong. Toen ik aan de beurt was moest ik eerst een voorportaal in waar een engel mij wat controlevragen stelde, wie mijn ouders waren geweest en wat mijn geboortedatum was en zo. Hierna mocht ik door naar de volgende kamer.

Daar zat een gestalte die mij nog het meest deed denken aan ayatollah Khomeini, u weet wel die grapjas uit Iran. ‘Ik ben geïrriteerd,’ zei hij. ‘Dat treft,’ zei ik, ‘ik ook.’ Hij negeerde mijn opmerking. ‘U heeft geen vertrouwen meer in de religieuze waarden,’ ging hij verder. ‘Het valt me op dat u wel in beeld komt als ik iets zeg of schrijf wat u niet bevalt,’ reageerde ik, ‘maar niet als ik wat vraag, zelfs niet als ik daarbij smekend op m’n knieën zit en het niet eens voor mezelf is.’ ‘Dat is een keuze van de baas,’ zei hij. ‘Was het ook een keuze van de baas om mij aan te spreken over die desbetreffende inktzwam,’ vroeg ik. ‘Nee, dat heb ik op persoonlijke titel gedaan,’ zei hij. ‘Mijn taak hier is eigenlijk alleen nog maar om wat advies te geven aan de hemelraad over wie er naar de hemel, of naar de hel gaat.’ ‘Ben ik nu dood,’ vroeg ik. ‘Nog niet,’ zei Gabriël, u mag vanavond nog terug, maar we gaan elkaar ongetwijfeld nog een keer tegenkomen.’ ‘Heeft u invloed op het beleid dat de baas voert,’ vroeg ik verder. ‘We hebben elke maand een plenaire vergadering waarbij wij onze punten in mogen brengen en waarnaar wel geluisterd wordt,’ zei Gabriël. ‘Kunt u daar eens opperen dat er een toenemend aantal mensen is die het gevoel hebben dat ze geen verbinding meer hebben,’ ging ik verder. ‘Kan ik doen,’ zei hij, ‘maar ik weet zijn reactie al, hij zal zeggen dat hun hart niet open staat.’ ‘Is daar een handleiding voor,’ vroeg ik. ‘U heeft wel veel vragen,’ reageerde Gabriël geïrriteerd. ‘Ja,’ zei ik, ‘ik ben er nu toch, maar het lijkt er ook hier niet op dat ik de antwoorden ga krijgen.’

‘Maar goed, wat wilt u nog tegen mij zeggen,’ vroeg ik. ‘Niets meer,’ antwoorde Gabriël, ‘het is me inmiddels wel duidelijk. Maar bent u verder wel tevreden over uw leven?’ ‘Ik zou het beschamend vinden om te klagen’, zei ik, ‘het feit dat mijn geboorteticket in Nederland is besteld heeft me een voorsprong gegeven die lang niet iedereen krijgt. Ik vraag me af waaraan ik dat heb verdiend’.

Gabriël bladerde in het grote boek dat voor hem lag, ‘Ik ook’, zei hij.

Plotsklaps zit ik rechtop in bed en reikt mijn vrouw me een glas water aan.

Menu