Boter op het hoofd

Ik wil nog even terugkomen op mijn laatste en voorlaatste zwam over de olifant, de mug en het belang om soms eens wat te twijfelen. Ik wil dat even koppelen aan de verschrikkelijke gebeurtenissen in onze wereld, met name nu even aan dat wat er in Israël allemaal gaande is. Dat olifantje wordt sneller groter dan ik dacht.

Ik weet niet zo goed of ik over die kwestie een standpunt in moet nemen en zo ja, welke dan? De haat, agressie en provocaties naar elkaar toe woekeren er al jaren, en laten we nou niet net doen alsof alle Israëli’s lieverdjes zijn en alle Palestijnen schurken, of andersom. Waar er twee kijven hebben er twee schuld, ook al lijkt er politiek gezien bij ons een positiever sentiment te bestaan voor Israël dan voor Palestina, maar het blijft een waarheid als een koe.
Het sentiment voor de Palestijnen, met name aan de Arabische kant, onderstreept dat nog eens.

Het is naar mijn gevoel aanvankelijk allemaal uit goede bedoelingen ontstaan vanuit het mandaat dat de Britten na de Eerste Wereldoorlog hadden verkregen op Palestina op basis van een artikel uit het Handvest van de toenmalige Volkenbond. In 1945 werd dit opgevolgd door de Verenigde Naties met als doel: een wereld zonder oorlog en dus vrede en veiligheid voor iedereen. En toen was er na het einde van de 2de wereldoorlog het Joodse volk dat al jaren verstrooid was en overal te maken had met discriminatie, haat en vervolging. Mensen die met name door de verschrikkingen van de holocaust te maken hadden gehad met rond de 6 miljoen moorden op volksgenoten, en op zoek waren naar een veilig thuisland.

Het Britse mandaat voor Palestina verliep en door een verdelingsplan van de Verenigde Naties kwam dit in 1948 tot stand. De staat Israël werd uitgeroepen en vrijwel direct door de Amerikaanse president Truman erkend, vele landen volgden, zelfs de Sovjet Unie.
Opgelost zou je zeggen, maar sindsdien hebben we er de poppen aan het dansen

Direct na beëindiging van het mandaat vielen duizenden soldaten uit vijf Arabische landen (Egypte, Jordanië, Irak, Syrië en Libanon) de nieuwe staat aan. Israël moest vernietigd worden en de Palestijnen gered. Of dit door de VN bemoeienis kwam of met de Jodenhaat te maken had, is mij een raadsel. Waar de Jodenhaat vandaan komt is mij sowieso een raadsel, maar het lijkt weer ergens met religieuze meningsverschillen te maken te hebben… De grootste splijtzwam die er bestaat. Dankzij politieke steun en vele wapenleveranties heeft Israël de strijd uiteindelijk gewonnen. De Arabische legers werden teruggeslagen en uiteindelijk werden er ongeveer 400 plaatsen (van de 800 Palestijnse dorpen en steden) met de grond gelijk gemaakt.

Nou, stel je voor -met deze informatie in het achterhoofd- je bent een Palestijn en van na 1948. Je hebt om je heen nooit iets anders gehoord dan dat het Joodse volk uit verderfelijke mensen bestaat en dat ze dood moeten. Je woont al jaren met nog zo’n 2 miljoen mensen op een stukje land van 360 vierkante kilometer; de Gazastrook, waar inmiddels een totale grensblokkade omheen ligt. Het is de grootste openluchtgevangenis ter wereld. Je kunt er geen kant op, de Israëli’s beheersen er alles. Lijkt me niet zo gek dat je daar radeloos van wordt…

Nog een keer; stel je voor, dat het Joodse volk uiteindelijk geland zou zijn in Zeeland, en ook dat de Britten hier sinds een oorlog nog steeds het mandaat over hadden en met inbreng van de VN. Dat ze er met hetzelfde geweld alles ingenomen of plat hadden gegooid en iedere Zeeuw naar Zuid-Beveland hadden verbannen, ongeveer net zo groot als de Gazastrook. En het zou ook al sinds 1948 duren met ook die grensblokkades en met die externe beheersing. Tot welke daden zouden de Bevers dan ondertussen in staat zijn denk je? En zouden wij dat als omliggende landen toestaan?

Ik begrijp de wens van het Joodse volk voor een onafhankelijke staat heel goed, maar ook de emotie van het Palestijnse volk. Ik twijfel dus om zomaar mee te gaan in het pro- of anti- Israëlische of Palestijnse sentiment. Volgens mij is zowel voor de Palestijnen als de Israëli’s de boter niet aan te slepen.

Waar ik ‘geen twijfel’ over heb is de veroordeling van het geweld dat alle proportionele grenzen te buiten gaat. De terroristische slachtpartijen waarbij niets of niemand werd ontzien, zelfs kinderen niet.

Dan heb je niet alleen boter op je hoofd, maar ook nog eens bloed aan je handen.

Menu