Bejaardensluiting

Van leven ga je dood. De één wat eerder dan de ander, maar vroeg of laat moeten we er allemaal een keer aan geloven. Daar helpt geen moedertje lief aan. Je mag van geluk spreken als je de pensioenleeftijd haalt en dan ook nog alles mag eten van de dokter. En dan maar hopen dat het nog even zal duren, maar je weet dat het steeds dichterbij komt. Je weet ook dat het gepaard kan gaan met het controleverlies van je geestelijke en/of lichamelijke vermogens, en je mag wensen dat er straks nog iemand over is die jou enige zorg kan en wil geven. En dat er niet nog slechts instellingen zijn voor palliatieve zorg, de hospice, of zoals ik ze noem: de bejaardensluiting.

Over een bejaardensluiting gesproken. Kunt u zich ook zo opwinden over die verpakkingen die niet of nauwelijks te ontsluiten zijn. Ik kan geen melkpak of een pot met appelmoes openen of ik hoor bij mezelf een vreselijke ziekte voorbij komen, of een intiem vrouwelijk geslachtsdeel ..#$%^!!&*!!... Om nog maar te zwijgen over die zogenoemde blisterverpakkingen waar je zwaar gereedschap voor nodig hebt om die open te krijgen. Dat zou dan dienen als diefstalbeveiliging. Heb je echter zo’n verpakking eenmaal open, en je ontdekt pas dan dat het toch niet helemaal het juiste snoertje is, dan kun je vergeten dat de winkelier deze nog om wil ruilen. Voor mij voelt het gebruik ervan als bejaardje pesten. Een beetje bejaarde krijgt zo’n verpakking namelijk nauwelijks open.

Ik heb zo’n ‘beetje bejaarde’ in huis, het is mijn vrouw. Ik zag haar laatst knoeien met zo’n blisterverpakking waarin knoopcelbatterijen zaten opgesloten. Ze is er bijna een half uur mee bezig geweest waarna het aardappelschilmesje naar de knoppen was, alle batterijen rood waren gekleurd en om vier van de negeneneenhalve vingers (die sinds een vorige keer zijn overgebleven) een pleister moest worden geplakt. Maar goed, haar horloge liep weer.

Maar even terug naar die andere bejaardensluiting, al sinds 2013 is het beleid om ouderzorg te versoberen. Het kabinet-Rutte heeft toen in een regeerakkoord vastgelegd zoveel mogelijk verzorgingshuizen te sluiten. In de toekomst zal er daardoor geen plaats meer zijn in een verzorgingshuis dat door de overheid wordt gefinancierd. De bejaarden moeten dan maar zien hoe ze het rooien met mantelzorgers of wijkverpleging. Liefst met mantelzorgers natuurlijk, want die kosten vrijwel niets en wijkverplegers zijn zelfs nu al nauwelijks nog te vinden.

Alleen verpleeghuizen, bedoeld voor intensieve zorg of zware medische behandelingen blijven nog bestaan. Ook de hospice blijft bestaan, overigens geldt daar doorgaans wel een sluitingstermijn van maximaal 3 maanden, als die verstreken zijn kun je zomaar weer naar huis worden gestuurd. Kortom, de afsluiting mag niet te lang duren. De term ‘kortsluiting’ dringt zich bij mij op. Daar is trouwens al een eufemisme voor, ‘acute palliatieve sedatie.’

Het leven begint met een ontsluiting en eindigt dan met een kortsluiting.

Menu