Bejaarde kraanvogel

Dat de technologische vooruitgang, en vooral de digitale tak daarvan, ons veel moois heeft gebracht zal duidelijk zijn, evenals dat er ook weer veel misbruik van kan worden gemaakt. Maar wat als het ook nog eens je pet te boven gaat, waarbij je denkt hoe werkt dit nu weer? Kortom, het is niet allemaal rozengeur en maneschijn, en dat geldt ook -en vooral- voor bejaarden.

Ik geloof zelf niet dat ik al tot de groep van bejaarden behoor, alhoewel ik dat 55 jaar geleden wel vond van mijn grootouders die destijds jonger waren dan wat ik nu ben. Toch word ik regelmatig zo genoemd en met name als ik op digitaal gebied ergens blijf steken. Ik kan bijna niet meer vragen om hulp voor een probleempje met bijvoorbeeld mijn smartphone zonder dat ik het ‘b-woord’ naar mijn hoofd geslingerd krijg. Ik probeer het daarom altijd maar zoveel mogelijk zelf uit te vogelen, maar laatst ging dat echt even niet….. En het was niet eens digitaal.

Zo kwam ik vorige week in een chique de friemel horeca-etablissement omdat ik nodig een plasje moest doen en waar het toilet was aangeduid als ‘privaat.’ Pas nadat ik bij de receptie had gevraagd waar de toilet was kreeg ik dat in de gaten. Het privaat (hoe kom je erop) bleek een slecht verlichte ruimte met antracietkleurige tegelwanden en een donkergrijs plafond. Al het sanitair met inbegrip van het urinoir was ook nog eens zwart waardoor ik nauwelijks iets kon onderscheiden en over mijn vingers plaste. Ik zag de richting van de straal niet en kon dus ook geen stuurcorrectie uitvoeren, daar was het allemaal te donker voor. Een spoelknop kon ik niet vinden, maar toen ik wegliep begon hij vanzelf te spoelen. De kraan was ook zwart maar wat ik daar ook deed, er kwam geen water. Ook nog even weggelopen in de verwachting dat deze wellicht, net als bij het urinoir, daarna vanzelf water zou gaan spoelen.

Vogel het maar weer uit, dacht ik nog, en wat was er mis met een draaiknopkraan…... Ik nog eens druk bewogen rond de kraan in de hoop ergens een sensor te bekrachtigen, maar de kraan gaf ‘niet thuis.’

Uiteindelijk mijn handen gedroogd onder een zwarte blower die gelukkig vanzelf aansprong toen ik mijn handen eronder bracht. Toen naar de receptie gelopen met de opmerking dat ik de kraan niet begreep. ‘Het is een tuimelkraan meneer, u moet de bovenkant van de kraan naar u toe buigen.’

‘Is het misschien een idee om er voor de oudere medemens een instructie op te hangen met een beetje licht’, vroeg ik nog. ‘Dan hoeven die niet meer zelf uit te vogelen hoe dat kraanding werkt, ik voelde me net een kraanvogel’, grapte ik.

‘Een bejaarde kraanvogel meneer’, grapte ze terug.

Licht geïrriteerd door deze opmerking liep ik naar buiten, waar ik ook nog eens zag dat ik tegen mijn broek en over mijn schoenen had gezeken..!!.

Ik ga er nooit meer heen, de volgende keer doe ik het wel tegen een lantaarnpaal, heb ik tenminste voldoende licht.

Menu