Als je niets ziet

Het was donker, aardedonker. Je kon geen hand voor ogen zien, zo donker..!!. Toen ik binnenkwam, onder begeleiding van een visueel beperkte ober, dacht ik nog even dat het wel zou wennen. Maar nee, ik was als met blindheid geslagen en het werd niet beter. Voor het komende uur was ik ‘ziende blind.’

Voor de lunch zat ik in het restaurant ‘Ctaste’ te Amsterdam, waar het volkomen donker is. Een unieke eetgelegenheid waar je alleen nog de smaak-, reuk- en tastzintuigen hebt om je het gerecht te laten smaken. Ik kreeg als eerste gang een kom soep voorgeschoteld. Daarna een salade en als toetje een ijsje. Na afloop werd me gevraagd wat voor soep ik had gegeten, welke vruchten en groentes er in de salade zaten en van welke ijssoorten ik had gesnoept.

Ik kon wel het één en ander benoemen, maar ook veel niet, terwijl ik ze toch wel kende. Het deed me beseffen dat wat wij ‘smaak’ noemen eigenlijk een samenspel is van meerdere zintuiglijke waarnemingen, waarbij dus zelfs de visuele informatie nodig bleek om te kunnen benoemen wat er gegeten was.

Nu ben ik geen fijnproever, de verschillende smaakgebieden die zich ongetwijfeld ook op mijn tong zullen bevinden zijn niet zo goed ontwikkeld denk ik, of gewoon lui. Vermoedelijk als gevolg van mijn jeugd waarbij alles wat mijn moeder destijds kookte ongeveer hetzelfde smaakte. Ze was geen keukenprinses en vond het eigenlijk maar een noodzakelijk kwaad dat zij het gezin dagelijks moest voeden. De variëteit aan smaakmakers in haar keuken beperkte zich tot slechts suiker en zout. Van keuzestress had mijn moeder weinig last.

Ik was laatst door een vriend uitgenodigd om een wijnproeverij bij te wonen, ik drink namelijk graag een wijntje. Ik ken echter maar twee kenmerken voor wijn, hij is lekker, of hij smaakt naar een natte luier. Met die kennis kwam ik dus binnen.

Het was mij al snel duidelijk dat, als ik door het aanwezige gezelschap een beetje serieus genomen wilde worden, ik die aanduidingen beter niet kon gebruiken. Stuk voor stuk bleken ze het nogal uitzonderlijk goed getroffen met zichzelf en blind voor het beeld dat ze over zichzelf afriepen. De meute had een hoger zelfingenomenheidspercentage, dan dat er alcohol in de wijnen zat, zeg maar….

De eerste wijn werd ingeschonken en door de desbetreffende vinoloog beschreven als een voorwaartse wijn met dominante aardse tonen in de neus en mond. De borstkloppers gingen los en ik hoorde dat de wijn ze deed denken aan vochtige grond, bosgrond, paddenstoelen of natte bladeren en er werden er direct al tientallen dozen van besteld. Dus ik dacht, als natte bladeren kan, dan kan een natte luier ook, dus dat gaf ik aan…. De toon was gezet.

Later in een balorige actie nog iets van aansluiting proberen te vinden door bij een andere wijn aan te geven dat zij ‘m lekker soepel tegen de huig aan laat tikken, een mooi rond mondgevoel geeft en een tikkeltje brutaal weer terug laat glijden, en daar ook direct maar een doosje van besteld. Daar kon de zelfverbeelde adel dan wel weer om lachen, maar ik wist genoeg. Ik houd helemaal niet van die vrouwonvriendelijke grappen, maar soms moet je ze maken om te zien wat voor vlees je in de kuip hebt. Ik doe nooit meer mee aan zo’n bralfestijn.

Welke wijn ik gedronken heb tijdens de donkere lunch… rood, wit, rosé…?.. Ik heb geen idee, maar hij was wel lekker..!!.

Menu